Położenie Głuchołaz oraz silne tradycje uzdrowiskowe czynią z tego miasta silny ośrodek turystyczno-wypoczynkowy. Górzysty i zalesiony teren sprzyja rozwojowi rekreacji a rozwijająca się od dziesięcioleci baza noclegowa umożliwia godne przyjęcie dużych grup turystycznych. Jest to również dogodny punkt wypadowy w dalsze rejony Gór Opawskich oraz Złotych. W rejonie Góry Parkowej, dostępnej niemalże z centrum, znajdziemy kilkanaście kilometrów szlaków pieszych i rowerowych o różnym stopniu trudności. Znaczna część z nich tematycznie dotyka zagadnień wydobywanego tu niegdyś złota.
Atrakcje Głuchołazy - park zdrojowy
W latach siedemdziesiątych XIX wieku grupa mieszkańców założyła Towarzystwo Promenadowe, które obrało sobie za cel nadanie miastu statusu uzdrowiska. Ostatecznie Głuchołazy stały się uzdrowiskiem w 1877 roku. W tym czasie na Przedniej Kopie funkcjonowały już dobrze oznakowane trasy spacerowe. Wypoczynek w parku zdrojowym i organizowane w nim atrakcje wypełniały kuracjuszom wolny czas i w znakomity sposób uzupełniały kuracje. Stosowane w głuchołaskich sanatoriach leczenie wodą według metody Wincentego Priessnitza znalazło wielu amatorów.
Aby zachować tradycje i pamięć o idei wodolecznictwa, które przyczyniło się istotnie do rozwoju miasta Głuchałazy, park zdrojowy poddano gruntownej renowacji. Podkreślono jego walory estetyczne oraz uatrakcyjniono przez stworzenie alejek spacerowych i miejsc odpoczynku.
Głuchołazy - szlaki turystyczne
Góra Parkowa zwana inaczej Górą Chrobrego tworzy grzbiet o długości 5 km, złożony z trzech szczytów: Przedniej Kopy, Średniej Kopy i Tylnej Kopy. W jej obrębie wyznaczono około 20 km szlaków turystycznych przeznaczonych dla turystów pieszych oraz rowerowych. Szlaki znaczone są trzema kolorami – czerwonym, niebieskim i żółtym. Wszystkie biorą swój początek w części zdrojowej Głuchołaz, na placyku przy fontannie z amorkiem.
Szlak żółty, zwany archeologicznym, tworzy pętlę o długości 6 km. Czas przejścia to ok. 1,5 godz. Pierwszym przemysłem Regionu Głuchołaskiego było górnictwo złota, którego początek sięga połowy XII wieku. To właśnie dzięki tej działalności, w zakolu rzeki powstał ośrodek zwany „Kozią szyją” – będący obecnie Głuchołazami. Do dnia dzisiejszego na północno-wschodnim zboczu Przedniej Kopy, w miejscu gdzie Biała Głuchołaska tworzy wyraźne zakole, zachował się zespół obiektów związanych z prowadzoną w średniowieczu działalnością górniczą. 
Początkowo szlak wiedzie promenadą spacerową wzdłuż brzegu Białej Głuchołaskiej. Przebiega tędy północna granica rezerwatu „Las Bukowy”, który został utworzony u podnóży północnych stoków Przedniej Kopy, w celu ochrony wiekowych drzewostanów bukowych. Dalej szlak prowadzi w pobliżu XIX wiecznych, zabytkowych budynków, pozostałości po dawnym, uzdrowiskowym charakterze miasta, a następnie na tereny, gdzie poszukiwano złota. W utworzonym tu rezerwacie geologiczno-krajobrazowym można zobaczyć relikty kopalnictwa w postaci szybów, zagłębień, pozostałości płuczek po odkrywkowej eksploatacji złota oraz liczne usypiska i zwały przemytego materiału. Ślady eksploatacji naniesionych przez rzekę złotonośnych piasków obecnie przypominają koliste zagłębienia o średnicy kilku metrów i głębokości od kilkunastu cm do około metra. Dalej droga prowadzi na szczyt Przedniej Kopy, gdzie znajdują się ruiny strawionego pożarem schroniska z kamienną wieżą widokową. Przed szczytem, na wiszących skałach, znajduje się Kaplica św. Anny. Ze szczytu ścieżka schodzi do punktu wyjścia.
Szlak niebieski o długości 7 km ma charakter spacerowy. Czas przejścia wynosi około 2,5 godz. Prowadzi on wzdłuż stacji Drogi Krzyżowej rozpoczynającej się w części zdrojowej Głuchołaz i biegnącej wschodnimi stokami Góry Parkowej. Ostatnie kapliczki ustawiono pomiędzy Tylną i Średnią Kopą. Kapliczki na Górze Parkowej zostały zbudowane w 1859 r. z polnych głazów zgromadzonych przez okolicznych, ubogich mieszkańców. Obecnie stojące przy szlaku kapliczki pochodzą z roku 1930 a malowane na blasze obrazy wykonał miejscowy artysta Józef Mitschke. W połowie drogi znajduje się obmurowane źródło Sarniego Potoku o nazwie Studnia Jakubowa. Dalej szlak przebiega zboczem Średniej i Przedniej Kopy tzw. Drogą Górną Świńską i razem ze szlakiem czerwonym wraca do punktu wyjścia.
Przez Górę Parkową przebiega fragment szlaku czerwonego, który jest głównym szlakiem sudeckim im. Orłowicza, biegnącym przez wszystkie łańcuchy górskie w południowej Polsce. Odcinek w rejonie Gminy Głuhołazy ma długośc siedmiu km i można go pokonać w około 2 godz. Cały szlak czerwony prowadzący z Głuchołaz do Prudnika umożliwia poznanie najważniejszych atrakcji Gór Opawskich. Rozpoczyna się on w Głuchołazach Zdroju i wiedzie prosto na szczyt Przedniej Kopy. Następnie przechodzi obok wierzchołka Średniej Kopy przez Kopę Tylną i w dół do drogi asfaltowej Podlesie-Konradów. Dalej szlak biegnie obok przejścia granicznego w Konradowie w kierunku Jarnołtówka i na szczyt Biskupiej Kopy. Stamtąd przez Srebrną Kopę wiedzie do Pokrzywnej i dalej aż do Prudnika.
Wał przeciwpowodziowy w Głuchołazach
Ciągnący się równolegle do Białej wał kamienno ziemny, usypany został głównie z warstwy zalegającej nad pokładami złotonośnymi. Miał chronić miejsca pracy górników przed zalaniem wodami przepływającej w pobliżu rzeki. Szerokość wału u podstawy dochodziła do piętnastu metrów a wysokość to około 5 m. Gdy w 1460r. olbrzymia powódź zniszczyła miasto, wał uratował działki górnicze. Podobna sytuacja miała miejsce przy każdej większej powodzi.
Atrakcje Głuchołazy - sztolnie
Sięgając do historii górnictwa na pograniczu czesko - polskim, kruszec wydobywano przede wszystkim w okolicach Zlatych Hor, Jeenika, Głuchołaz i na obszarze pomiędzy Vrbnem pod Pradziadem a Bruntalem. Głuchołaskie zagłębie złota możemy podzielić na trzy obszary w masywie Góry Parkowej: wewnętrzne zakole rzeki Białej, dolinę Potoku Zdrojowego i jego dopływu Sarniego Potoku, rolinę Raj przy ulicy Andersa i część Głuchołaskiego Zdroju. O sposobach i zakresie eksploatacji złota na Śląsku możemy mówić dopiero od okresu średniowiecza. Złoto wydobywano dwoma sposobami: odkrywkowym oraz dużo bardziej powszechnym – systemem szybowym. Wraz z postępującym rozwojem górnictwa rozwijał się proces produkcji monet. Prawo bicia własnej, srebrnej monety w 1290 r. uzyskali biskupi wrocławscy. Na produkcję złotych dukatów zezwolił specjalnym przywilejem w 1515 r. cesarz Maksymilian. Jednak rządzący w księstwie nyskim biskup Jan Thurzo wypuszczał je już wcześniej, o czym świadczy znalezienie złotej monety nyskiej z roku 1513. Od tego czasu dukaty nyskie bito regularnie do końca XVI wieku.
Na skraju rezerwatu „Las bukowy” znajdują się dwie pozostałe po infrastrukturze wydobywczej sztolnie: Grota Bialska i sztolnia przy Domku Myśliwskim. Grota Bialska to przelotowy tunel na promenadzie zdrojowej wydrążony w pokładach łupków. Dawniej skała sięgała do samej rzeki. W celach komunikacyjnych, w 1877 roku wykuto drugi otwór. Chodnik omijający skałę zbudowano dopiero w roku 1903. 
Sztolnie są obecnie bardzo ważnym miejscem występowania nietoperzy. W ciągu 250 lat ze złóż głuchołaskich uzyskano 2.8 tony złota. W sąsiedztwie, po przejściu ok. 200m wzdłuż ściany lasu, trafiamy na Sztolnię Cygańską. Tunel ma 64m długości i szerokość w zakresie 1-4m. Na dużym odcinku jest ona zalana wodą do wysokości 1m. Sztolnia posiada dwa mniejsze odgałęzienia i jeden boczny korytarz.
Największym przedsięwzięciem górniczym po 1550 roku z inicjatywy cesarza Rudolfa II, biskupa wrocławskiego Baltazara Promnitza i księcia brzesko-legnickiego Jerzego II było wydrążenie sztolni Trzech Króli z Głuchołaz do Zlatych Hor. Z planowanych 10 km wykonano ostatecznie 5.5 km. Największe wydobyte tu samorodki ważyły 1,78 kg i 1,38 kg. Zostały one podarowane cesarzowi Rudolfowi II i obecnie znajdują się w muzeum Wiedniu.
Żródło:
Materiały informacyjne z tablic ulokowanych na ścieżkach dydaktycznych Góry Parkowej
