Według zapisów, pierwsze fortyfikacje nyskiej twierdzy, które możemy obecnie podziwać, powstały w XVI wieku. Fortyfikacje zaczęto modernizować w 1594 roku, w obliczu zagrożenia tureckiego. Umocnienia zostały skończone dopiero około 1700 r.. W tym czasie był to pierścień obwałowań ziemnych z dziesięcioma bastionami osłoniętymi szeroką fosą. Nysa stała się jedną z najsilniejszych śląskich twierdz.
Po przejęciu miasta przez króla Prus Fryderyka II rozbudowano dotychczasowe nyskie fortyfikacje. Miasto stało się perłą w śląskiej koronie króla Prus, a bronił go silny garnizon wojskowy. W 1807 roku twierdza została poddana pod naporem wojsk napoleońskich, które zdobyły Nysę. Kolejne forty (I, II, III) wybudowano przed wojną prusko-austriacką w 1866 r. Miały one za zadanie osłonę militarną nowo powstałej linii kolejowej Brzeg – Nysa. Pod koniec XIX wieku twierdza straciła znaczenie militarne z uwagi na rozwój artylerii oraz położenie przy względnie bezpiecznej granicy z monarchią austro-węgierską.
Mapa fortyfikacji w Nysie
Budowa twierdzy w Nysie
W nasypach fortu wybudowane są galerie i systemy korytarzy umożliwiające komunikację pomiędzy różnymi strefami fortu oraz pomiędzy poszczegolnymi fortami. Podobnie skomunikowane były części wewnętrzne fortu z murami zewnętrznymi. Pod tzw suchą fosą można było bezpiecznie przejść nie wystawiając się na potensjalny ostrzał. Znaczna część korytarzy zachowala się w bardzo dobrym stanie do dnia dzisiejszego. Część z nich udostępniona jest do zwiedzania.
Sporo szkód wyrządzili tzw poszukiwacze skarbów. Kumulacja działań tego typu grup nastąpiła po emisji jednej z publikacji pana Wołoszańskiego, w ktorej pojawiła się informacja, że Nysa znalazła się w gronie pięciu lokalizacji, gdzie rzekomo znajdują się depozyty z Drugiej Wojny Światowej.
Charakterystyczne dla tego tupu budowli jest występowanie tzw tuneli kotrminerskich. Z uwagi na ogromnych rozmiarów nasypy na fortach, ówczesna artyleria nie była w stanie zagrozić ich konstrukcji. Strategia pokonywania fortu obejmowała wykonywanie podkopów i wykonanie wyłomu w korytarzach za pomocą ładunków wybuchowych. Z kolei obrona przed tego typu działaniem wymagała ulokowania strażników blisko zewnętrznej strefy murów, którzy prowadzili nasłuchy. Podobno sposobem na wykrycie próby wykonania wykopów było wysypywanie grochu na bęben, który drgał i wydawał dźwięki podczas niechcianych prac ziemnych. Długość służby w owych czasach wynosiła 10 lat. Jeśli ktoś dostał przydział do straży w tunelach, a sytuacja wymagała spędzania wewnątrz większości czasu to raczej kończył jako osoba bez wzroku.
